H Αθήνα δεν έχει χώρο και χώρους. Οι δρόμοι της θα είναι και πάλι γεμάτοι από το πρωί σε λίγες ώρες, από αυτοκίνητα δικά μας και δικά σας. Ένα βουητό μέσα στο κεφάλι από το πρωί, με ανθρώπους που μετακινούνται μέσα σε ιδιωτικά αυτοκίνητα, λεωφορεία, περιπολικά, ασθενοφόρα, φορτηγά, νταλίκες από το σημείο άλφα στο σημείο βήτα. Κάθε πρωί η ίδια δουλειά, κάθε μέρα η ίδια ταλαιπωρία.
Η αγανάκτηση είναι στιγμιαία. μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας και το επόμενο πρωί αφού το βιώσουμε ξανά με την ίδια ένταση. Με τις κόρνες να αντικαθιστούν τους ήχους των βουνών και των θαλασσών. Μπορεί να δημιουργήσει μουσική η επιτάχυνση.
Το αυτοκίνητο είναι φίλος με το ραδιόφωνο. Μαζί κάνουμε παρέα και στην άδεια ευθεία και στη μονίμως μποτιλιαρισμένη Κατεχάκη το πρωί. Μα που βρίσκεται όλος αυτός ο κόσμος και γιατί δεν απαιτεί μια αλλαγή;
Στη Βαρκελώνη μια ημέρα κι αφού είχαν συζητήσεις επί άλλες εκατοντάδες ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992, αποφάσισαν να εξαφανίσουν τα οχήματα τους. Όχι ολοσχερώς αλλά σε μεγάλο βαθμό. Έσκαψαν την πόλη και έφτιαξαν υπόγειους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Από πάνω η άσφαλτος έγινε πλατεία με ανθρώπους που περπατάνε απολαμβάνοντας το τοπίο, ανάμεσα σε δέντρα χαζεύοντας τη θάλασσα.
Ο μακαρίτης Αντώνης Τρίτσης, υπουργός ΠΕΧΩΔΕ επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, εκλεγείς δήμαρχος Αθηναίων με τη ΝΔ το 1990, αθλητής του Παναθηναϊκού στα νιάτα του, είχε πει:
“Στην Ευρώπη χρησιμοποιούν το αυτοκίνητο για να πάνε γρήγορα και μακριά. Στην Ελλάδα, το έχουν για να πάνε κοντά και αργά»