Η Δεξιά που όλοι αγαπήσαμε

 

του Βασίλη Κουφόπουλου

“Υπάρχουν χίλιοι καλοί λόγοι για να μην πάει κάποιος στο συλλαλητήριο. Το aperol spritz θα βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους που δεν θα βρισκόταν ούτε σε επιστροφή με πλοίο από Τήνο, μπορεί να πέσει κοντά σε χρυσαυγίτες, να φωνάζει συνθήματα που δεν θα φώναζε ή να νοιώθει άβολα επειδή δεν τα φωνάζει ή να φάει μάπες από τους ρουβίκωνες. Υπάρχει όμως και ένας καλός λόγος για να πάει. Να κάνει την κυβέρνηση των πολάκηδων που ήθελε να δει τους αστούς να τρέμουν, να τρέμει με την σειρά της. “

Αυτός είναι ο Αντώνης Πανούτσος που άφησε τη “Βίβλο του Ποδοσφαίρου”  της “Αθλητικής Κυριακής ” (ΕΡΤ) και του “Τόρα, Τόρα, Τόρα” (ΕΡΤ) και σήκωσε τη Βίβλο της Πολιτικής, από το “Φιλελεύθερο” site του ανθρώπου που κάποτε ζητούσε από το “Λουά-Λούα”, Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, να αναλάβει το λιμάνι.  Να σημειώσουμε, επίσης, πως ο σωστός Φιλελευθερισμός γίνεται πάντοτε με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, με ένα πέρασμα από την ΕΡΤ, την εποχή των ζημίων και του πάρτυ.

Μεγάλη η παρένθεση, η ώρα για την ουσία. Το δόγμα που εφαρμόζεται είναι απλό. “Να διώξουμε τον Τσίπρα και μετά βλέπουμε”.  “Με του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος της ελευθερίας” η Εκκλησία βάζει πούλμαν και κατεβαίνει ευθαρσώς στον πολιτικό στίβο.  Να τελειώνουμε τον 44χρονο που τόλμησε να αλλάξει το βιβλίο των θρησκευτικών, τον πρωθυπουργό που ζήτησε να μην χορηγούνται θαλασσοδάνεια στα media,  τον άνθρωπο που είπε πως “πρέπει να πληρώσουν όλοι”.

Διαμορφώνεται ξανά αυτό που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει ετερόκλητο, αλλά δεν είναι. Οι οπαδοί του “Μένουμε Ευρώποι”, οι όψιμοι Φιλελεύθεροι που θέλουν τη βουλεηυτική αποζημίωση στις επόμενες εκλογές, η Αγία και Αφορολόγητη Εκκλησία, Οι Απόστρατοι που πάντοτε ονειρεύονται “έναν λοχία”, ένας τέως πρωθυπουργό που θέλει να πάρει τη ρεβάνς για την πολιτική ήττα του 2015, και τα Τάγματα της Χρυσής Αυγής.  Οι πιο παλιοί αναγνωρίζουν το συγκεκριμένο κράμα, ως τη Δεξιά που ανασυγκροτήθηκε το 1943 και με την πολιτική της κουλτούρα και τις κάθε είδους πρακτικές  της,  κυριάρχησε στη χώρα ως το 1981.

“Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”, σε σύγχρονη παραλλαγή, με τον Αλέξη Τσίπρα να δείχνει τη συγκέντρωση στους απογοητευμένους ψηφοφόρους του. “Κοιτάξτε τι μπορεί να έρθει. Η ευθύνη είναι ξανά σε εσάς”. Η απογοήτευση, φυσικά, είναι σημαντική σε αυτές τις τάξεις των ανθρώπων που πήγαν 3 φορές στην κάλπη και ψήφισαν Τσίπρα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν σε μεγάλο βαθμό δίκιο. Πρόσωπα, που αν δεν υπήρχε ο σημερινός Πρωθυπουργός, θα τους ήξεραν μόνο οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των Πανεπιστημίων τους”, είναι σήμερα δεμένοι στις καρέκλες τους και περιφρονούν την κοινωνία. Αλλά δεν είναι της παρούσης.

 

Ο Κώστας Καραμανλής, το 2008 είχε αποκλείσει τη συνεργασία με το ΛΑΟΣ, απαντώντας -και σωστά- πως “δεν συνεργάζεται με τα άκρα”. Το τι εννοούσε το βλέπουμε στις οθόνες μας και “στις ξιφολόγχες που ακονίζονται στα πεζοδρόμια”.  Η χώρα έχει ανάγκη από ένα συντηρητικό κόμμα που θα μπορεί να προσδιορίζει αυτό το τμήμα του πληθυσμού που επιθυμεί μια ομαλή δημοκρατική λειτουργία  στην Ελλάδα.