ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ
Με τον Δημήτρη Μαρούλη
Την επιτακτική και άμεση ανάγκη για αποκρατικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις, προκειμένου «να ξαναβάλουμε μπροστά την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας», υπογράμμισε από το βήμα της Βουλής ο υπ. Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, κατά τη διάρκεια της συζήτησης επερώτησης 21 βουλευτών του Κομμουνιστικού Κόμματος, για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
«Πρέπει να γίνουν όλα και να γίνουν τώρα. Έχει έρθει η ώρα να επιταχύνουμε ακόμη περισσότερο. Δεν υπάρχει πια χρόνος. Πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα. Σε μια στιγμή που εντείνονται οι πιέσεις στη χώρα μας για να προχωρήσει πιο γρήγορα και οι δανειστές μας θέλουν να βεβαιωθούν ότι η χώρα μας θα μπορέσει να συνεχίσει να αποπληρώνει τα δάνεια, η κυβέρνηση παραμένει αταλάντευτη στην κατεύθυνση που επέλεξε, για να συγυρίσουμε τα δημόσια οικονομικά, να σταματήσουμε να παράγουμε έλλειμμα και να κάνουμε όλες τις απαραίτητες αλλαγές ώστε να καταστεί η οικονομία μας πιο ανταγωνιστική», ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών, εκτιμώντας πως «η δουλειά που γίνεται αρχίζει να αποδίδει και όποιος λέει ότι μια χώρα μπορεί να γυρίσει από το χείλος του γκρεμού χωρίς κόστος, νομίζω ότι δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος».
«Έχουμε το μεγαλύτερο μακράν δημόσιο χρέος από οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα δημόσιο χρέος που εάν δεν το χειριστούμε σωστά, μπορεί να καταστεί μη βιώσιμο, ενώ αυτήν τη στιγμή με τους σωστούς χειρισμούς εξακολουθεί να είναι βιώσιμο. Και οι σωστοί χειρισμοί είναι να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε γρήγορα πρωτογενή πλεονάσματα και να μπορέσουμε να ξαναβάλουμε τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά», ισχυρίστηκε ο κ. Παπακωνσταντίνου, επισημαίνοντας ότι «θεωρήσεις όπως αυτές που ανέπτυξε το ΚΚΕ πως ο λαός έχει ήδη αρχίσει να χρεοκοπεί ή που υποβαθμίζουν την σημασία του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος, είναι επικίνδυνες, σειρήνες που μας οδηγούν στην αφετηρία. Δεν θα γυρίσουμε εκεί απ’ όπου ξεφύγαμε».
«Υποστηρίζετε πως το σχέδιό σας οδηγεί στην ανάπτυξη, στο τρίπτυχο “δουλειά, δουλειά, δουλειά”. Όμως η κρίση είναι προϊόν αυτής, της δικής σας ανάπτυξης», παρατήρησε ο Νίκος Καραθανασόπουλος, ενώ ο Γιάννης Πρωτούλης έκρινε πως το υπέρογκο δημόσιο χρέος οφείλεται στο ότι «το καπιταλιστικό κράτος ενίσχυε και διευκόλυνε αυτήν την κερδοφορία και συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια. Είναι ψέμα ότι θα επενδύσουν με δικά τους κεφάλαια οι ιδιώτες. Όσες επενδύσεις έγιναν, έγιναν με πολύ μεγάλη χρηματοδότηση απ’ το Δημόσιο. Και στο Ρίο-Αντίρριο, στην Αττική Οδό, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Τι θέσεις εργασίας θα δημιουργήσει η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και της ΕΥΔΑΠ; Πόσες θέσεις εργασίας παραπάνω απέκτησαν τα λιμάνια μετά την παραχώρησή τους στην COSCO;» αναρωτήθηκε ο βουλευτής του ΚΚΕ.
«Μια οικονομία που στηρίζεται αποκλειστικά στο κράτος, δεν φέρνει ανάπτυξη», απάντησε από την πλευρά του ο υπουργός Οικονομικών, τονίζοντας: «Δεν είπαμε ότι θα πουλήσουμε τα πάντα. Θέλουμε να ασκούμε σημαντική επιρροή στις κρίσιμες δημόσιες υποδομές. Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δεν σημαίνει παράδοση σε ιδιοτελή συμφέροντα».
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του κ. Παπακωνσταντίνου, έχει ως εξής:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να ξεκινήσω, ευχαριστώντας την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, γιατί μας δίνει την ευκαιρία για να κάνουμε –ελπίζω- μια ουσιαστική συζήτηση για ένα πολύ μεγάλο ζήτημα που είναι η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Να πω ότι διάβασα με πολύ μεγάλη προσοχή την εκτενή ερώτηση που μου έγινε και άκουσα βεβαίως και τις τοποθετήσεις.
Να ξεκινήσω με μια γενική παρατήρηση: Διαβάζοντας την ερώτησή σας και ακούγοντας τις τοποθετήσεις προσπαθούσα να καταλάβω το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήστε. Προσπαθούσα να καταλάβω, τι είδους οικονομίες έχετε στο μυαλό σας, όταν κάνετε αυτήν την ερώτηση. Υπέθεσα ότι έχετε τελικά μια οικονομία όπως της παλαιάς Σοβιετικής Ένωσης, όπου όλα είναι κρατικά, όπου τα πάντα τα ορίζει το κράτος, αυτό έχει τα καζίνα –εάν υπήρχαν, δεν είμαι σίγουρος- αυτό έχει όλες τις τηλεπικοινωνιακές υποδομές, αυτό έχει όλες τις υποδομές τις χώρας, αυτό έχει όλες τις υπηρεσίες που προσφέρονται στους πολίτες και κατά κάποιο τρόπο, ότι αυτό είναι ένα μοντέλο, το οποίο στην Ευρώπη του 21ου αιώνα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του πολίτη.
Ξεκινώ από αυτήν τη γενική παραδοχή. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι έχω την αίσθηση ότι αυτή η γενική παραδοχή είναι πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά από το πώς αισθάνεται, το πώς ζει, το πώς λειτουργεί ο σύγχρονος Έλληνας πολίτης στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτή την οποία ξέρουμε.
Άρα λοιπόν, νομίζω καλό είναι να μιλήσουμε λίγο πιο συγκριμένα, για να δούμε τα ζητήματα τα οποία βάζετε, γιατί είναι προφανές ότι το συνολικό μοντέλο το οποίο προτείνετε έχει απορριφτεί πλήρως από τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Να δούμε όμως, τη συγκεκριμένη ερώτηση και τα ζητήματα που θέτετε.
Ξεκινάτε λέγοντας ότι η Κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και γενικότερα στη λαϊκή οικογένεια. Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι η αντίληψη της Κυβέρνησης είναι πολύ διαφορετική και ξεκινάει από το γεγονός ότι η χώρα βρέθηκε μπροστά στον κίνδυνο της παύσης πληρωμών, βρέθηκε μπροστά στον κίνδυνο της χρεοκοπίας, όπου είναι μια λέξη την οποία λέμε πολύ συχνά και πολλές φορές τείνει να χάσει και το νόημά της, σαν να μη συμβαίνει κάτι.
Ξέρετε, η χρεοκοπία είναι ακριβώς αυτό που κάνει κακό στη λαϊκή οικογένεια, στο εισόδημα της μέσης και φτωχότερης ελληνικής οικογένειας περισσότερο απ’ όλους. Γιατί μπορεί να καταφέρουν να επιζήσουν μιας χρεοκοπίας οι πλούσιοι, το κεφάλαιο, γιατί μπορούν να βγάλουν τα χρήματά τους έξω, μπορούν να κάνουν μια σειρά από πράγματα, αλλά αυτός που σίγουρα δεν μπορεί να επιζήσει μιας χρεοκοπίας είναι ο άνθρωπος, ο οποίος βασίζεται για να ζήσει στο εισόδημά του, στο να έχει λίγα λεφτά στην τράπεζα, στο να μπορεί να αγοράσει ένα σπίτι. Αυτός ή αυτή σίγουρα σε μια χρεοκοπία διαλύονται.
Αυτό λοιπόν, που επιχειρεί να κάνει αυτή η Κυβέρνηση σήμερα είναι να σηκώσει τη χώρα στα πόδια της μετά από αυτό το φάσμα της χρεοκοπίας. Και αυτό για ένα πάρα πολύ απλό λόγο: Γιατί υποθέτω ότι ούτε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος δεν θεωρεί ότι μπορούμε να είμαστε σε μια οικονομία, με ένα δημόσιο τομέα, ο οποίος ξοδεύει πάνω από το 50% του εισοδήματος σε δημόσιες δαπάνες -53% ήταν το 2009- δηλαδή πάνω από εκατόν είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ και ταυτόχρονα αυτές τις δαπάνες να τις χρηματοδοτεί από έσοδα που φτάνουν τα ενενήντα δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτή η διαφορά που το 2009 έφτασε να είναι τριάντα έξι δισεκατομμύρια ευρώ δεν είναι κάτι με το οποίο μπορεί να ζήσει μια χώρα. Αυτή η διαφορά είναι αυτή η οποία τροφοδοτεί και αυξάνει το μεγάλο δημόσιο χρέος, το οποίο ξέρουμε ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας φόρος στα παιδιά μας, γιατί αυτά θα το αποπληρώσουν.
Εμείς αυτό το πρόβλημα επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε και μέσα σε αυτό το πρόβλημα εντάσσεται και η πολιτική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Έρχομαι στο συγκεκριμένο θέμα. Αναφέρεστε στη λεγόμενη, όπως λέτε, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και είναι ενδιαφέρον να δει κανείς τι έχει κάποιος στο μυαλό του, όταν μιλά για τη δημόσια περιουσία στη χώρα.
Άκουσα μία ενδιαφέρουσα περιγραφή του τι υποτίθεται πώς θα γίνει στο Ελληνικό, όπως καζίνο τύπου Λας Βέγκας και διάφορα άλλα τρομακτικά για τον κόσμο πράγματα που ακούγονται. Δεν ξέρω εάν έχετε πάει στην περιοχή τώρα τελευταία. Εγώ έτυχε να περάσω από εκεί χθες. Μας ικανοποιεί αυτό που βλέπουμε; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι με το που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες από το 2004 μέχρις ότου αναλάβει πρωτοβουλία η σημερινή Κυβέρνηση δεν έγινε απολύτως τίποτα; Θεωρούμε ότι είναι καλό για την τοπική περιοχή, για τους εργαζόμενους στην περιοχή, για την ελληνική οικονομία συνολικά, για την εικόνα της χώρας προς τα έξω ότι έχουμε το μεγαλύτερο ελεύθερο κομμάτι γης σε αστικό χώρο, στον οποίο δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτε επί τόσα πολλά χρόνια; Θεωρούμε ότι αυτό είναι κάτι το οποίο βοηθά την ανάπτυξη της χώρας;
Εγώ θα έλεγα ότι θα έπρεπε να «σπρώχνετε» την Κυβέρνηση να αξιοποιήσει την περιοχή του Ελληνικού, όπως επιχειρεί να κάνει στις συζητήσεις που έχει με άλλες χώρες και με κάθε μορφής επενδυτές. Καλό θα ήταν να φύγουμε από καρικατούρες και να μην φοβίζουμε τον κόσμο με διάφορα σχήματα, τα οποία ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξουν, αλλά να του μιλήσουμε για το τι θα συμβεί στο Ελληνικό.
Αυτό που θα συμβεί στο Ελληνικό είναι ότι θα υπάρξουν θέσεις εργασίας, επενδύσεις, θα γίνει ένα πάρκο, θα υπάρξουν δραστηριότητες εμπορικού χαρακτήρα, θα υπάρξει μία σειρά από άλλες δραστηριότητες πολιτιστικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα και όλα αυτά μαζί θα δώσουν ζωή σε μια περιοχή και σε μια πόλη που την χρειάζεται. Ποιο είναι το κακό σε αυτό; Γιατί πάμε και δημιουργούμε σκιάχτρα απέναντι στους πολίτες και τους λέμε ιστορίες για αγρίους, θα μου επιτρέψετε, οι οποίες ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν;
Να πάμε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, να μιλήσουμε για το πώς το Ελληνικό πρέπει να γίνει ακριβώς; Βεβαίως να το κάνουμε. Να πάμε και να θέσουμε το απλό ερώτημα, αν μπορεί το κράτος μόνο του να αναπτύξει μια τέτοια περιοχή, που δεν μπορεί, που δυσκολεύεται το κράτος εδώ που έχει φθάσει να πληρώσει τα βασικά ή να προσελκύσει ξένα κεφάλαια, ιδιωτικά βεβαίως, τα οποία με ένα σωστό τρόπο θα κάνουν αυτήν την ανάπτυξη.
Το ίδιο ισχύει για μια σειρά από άλλα πράγματα, τα οποία δαιμονοποιείτε και τα οποία ευτυχώς ο Έλληνας πολίτης καταλαβαίνει πολύ καλύτερα. Θεωρούμε ότι είναι καλό αυτήν τη στιγμή τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας να παραμένουν όπως είναι, δηλαδή κρατικές οντότητες, παραμελημένες, οι οποίες απαξιώνονται γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα για να γίνουν οι ανάλογες επενδύσεις και τα οποία δεν βοηθούν ούτε την ανάπτυξη της περιοχής, ούτε τη δυνατότητα των Ελλήνων που μένουν στις περιοχές εκτός των αστικών κέντρων, ούτε την τουριστική κίνηση για τη χώρα μας; Είναι κακό αυτές οι περιφερειακές αεροπορικές υποδομές να αποκτήσουν στρατηγικούς επενδυτές, οι οποίοι θα βάλουν κεφάλαια, τεχνογνωσία και θα τα αναπτύξουν όπως γίνεται παντού στην Ευρώπη;
Είναι καλό αυτή τη στιγμή το γεγονός ότι έχουμε το μεγαλύτερο δίκτυο λιμένων σε όλη την Ευρώπη, το οποίο είναι παραμελημένο, ενώ θα μπορούσε να δώσει επενδύσεις, θέσεις εργασίας, να αναπτύξει την τουριστική υποδομή; Είναι καλό το γεγονός ότι με τις ακτογραμμές που έχουμε και τις δυνατότητες για μαρίνες έχουμε τη διπλανή μας χώρα, την Τουρκία, στην οποία πηγαίνουν και ελλιμενίζονται όλα τα σκάφη, ενώ θα μπορούσαν να δώσουν ώθηση και δουλειές σε Έλληνες και Ελληνίδες, εάν αξιοποιηθούν κατάλληλα;
Γιατί δεν μιλάμε για αυτά τα πραγματικά ζητήματα και μένουμε σε ξύλινες εκφράσεις για δήθεν εκποίηση δημόσιας, περιουσίας του δημοσίου; Είναι καλύτερο όταν καταπατείται; Είναι καλύτερο όταν στην ακτογραμμή του Σαρωνικού υπάρχουν καταπατημένες περιοχές που ανήκουν στον ελληνικό λαό, στον Έλληνα φορολογούμενο και τις εκμεταλλεύονται διάφορα ιδιωτικά συμφέροντα, χωρίς αρχές, χωρίς ελέγχους; Είναι λάθος να βάλουμε ένα σύστημα, αρχές, να καταγράψουμε επιτέλους για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, να αποκτήσουμε μια συνολική εικόνα του πόσο αξίζει αυτή η δημόσια περιουσία; Αξίζει 100, 200, 300 δισεκατομμύρια; Αυτή η περιουσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και -ναι, βεβαίως- να μειώσει το δημόσιο χρέος της χώρας;
Πολλές φορές, ακούγοντάς σας, προσπαθώ να αντιληφθώ εάν απλώς δεν θέλετε να αντιληφθείτε τις δυνατότητες που υπάρχουν μέσα από μία σωστή, με κάθε σεβασμό προς το περιβάλλον και στο δημόσιο συμφέρον αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ή το αντιλαμβάνεστε; Γιατί υποθέτω πως και εσείς χρησιμοποιείτε το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, ένα από τα μεγαλύτερα έργα με συμβάσεις παραχώρησης. Υποθέτω πως και εσείς χρησιμοποιείτε τις σύγχρονες οδικές υποδομές της χώρας, ένα από τα μεγαλύτερα έργα παραχώρησης που έχουν γίνει. Υποθέτω πως και εσείς χρησιμοποιείτε κινητά τηλέφωνα, το σύγχρονο ΟΤΕ και δεν νομίζω πως μπορείτε πειστικά να πείτε στον Έλληνα πολίτη ότι οι υποδομές τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση είναι χειρότερες απ’ ό,τι πριν, που χρειαζόταν να περιμένει ο Έλληνας πολίτης πέντε και δέκα χρόνια, για να αποκτήσει τηλέφωνο και πλήρωνε πολύ περισσότερο τις κλήσεις του. Ούτε μπορείτε να μου πείτε ότι είναι καλύτερο να πηγαίνει κανείς από επαρχιακούς δρόμους από τη μια πόλη στην άλλη στην Ελλάδα και όχι να παίρνει τους σύγχρονους αυτοκινητοδρόμους οι οποίοι έχουν γίνει με συμβάσεις παραχώρησης. Δεν μπορείτε να μου πείτε ότι ήταν καλύτερο το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού εκεί που ήταν, με τα προβλήματα που είχε από το σύγχρονο αεροδρόμιο που έχουμε σήμερα, το οποίο βεβαίως έγινε και με ιδιωτικά κεφάλαια.
Ας μιλήσουμε με σύγχρονους όρους, με όρους που καταλαβαίνει ο πολίτης. Γιατί ο πολίτης καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τι σημαίνει μία σύγχρονη οικονομία, τι σημαίνει το να μπορεί κανείς να συνδυάζει κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια, για να μπορεί να αναπτύσσει τη χώρα, να δίνει δουλειές, θέσεις εργασίας.
Λέτε ότι πολιτικός μας στόχος είναι να διευκολύνουμε την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Εγώ δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να σας πω ότι ναι, χρειάζεται ιδιωτικά κεφάλαια η ελληνική οικονομία, ότι χρειάζεται επενδύσεις, ότι χρειάζεται να προσελκύσουμε και ξένα κεφάλαια. Χρειάζεται να προσελκύσουμε μεγάλες ξένες εταιρείες να επενδύσουν στην Ελλάδα. Χρειάζεται μεγάλες και μικρές ελληνικές εταιρείες να επενδύσουν στην Ελλάδα. Χρειάζεται να ανοίξουμε την οικονομία της χώρας μας, για να μπορέσει να δημιουργηθεί πλούτος, για να έχουμε πλούτο να διανείμουμε στους πολίτες. Γιατί όσο δεν δημιουργείται πλούτος, δεν έχεις και να διανείμεις τίποτε. Όσο έχεις μια οικονομία η οποία είναι στραμμένη στον εαυτό της, η οποία στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στο κράτος, τότε δεν μπορείς βεβαίως να έχεις ανάπτυξη.
Λέτε ότι από την απελευθέρωση των αγορών σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ιδιωτικοποίηση των πρώην κρατικών μονοπωλίων δεν έχει δει τίποτα καλό ο Ευρωπαίος ή ο Έλληνας πολίτης. Νομίζω πως η εμπειρία αποδεικνύει το αντίθετο. Βεβαίως, κανείς δεν είπε να πουλήσει κανείς τα πάντα. Είναι προφανές αυτό. Η Κυβέρνηση έχει δηλώσει με μεγάλη σαφήνεια ότι θέλει να μπορεί να ασκεί μια σημαντική επιρροή στις κρίσιμες δημόσιες υποδομές. Θέλει, όμως, να βρει τον καλύτερο τρόπο, για να ασκεί αυτή την επιρροή. Να μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ασκείται αυτή η επιρροή και αυτός ο δημόσιος έλεγχος, αλλά όχι να παραμείνουμε αγκυλωμένοι σε λύσεις και πρακτικές που το παρελθόν έχει δείξει ότι δεν βοηθούν ούτε το εισόδημα, ούτε τις επενδύσεις, ούτε την πορεία της χώρας.
Μιλάτε για παράδοση των ορεινών όγκων και των ακτών του αιγιαλού. Πού το είδατε αυτό; Είδατε εσείς κάποια πολιτική αυτής της Κυβέρνησης με την οποία παραδίδονται τα βουνά και τα λαγκάδια της χώρας, οι παραλίες σε ιδιωτικά συμφέροντα; Αντιθέτως, είδατε μια πολιτική η οποία προσπαθεί να διαφυλάξει με τον καλύτερο τρόπο το απολύτως καταπατημένο και ταλαιπωρημένο ορεινό και παράκτιο πλούτο της χώρας.
Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν σημαίνει κατά κανέναν τρόπο την παράδοσή της άνευ όρων σε κάθε λογής ιδιοτελή συμφέροντα, τα οποία προφανώς αυτό κάνουν αυτήν τη στιγμή, όσο δεν υπάρχει ένας οργανωμένος τρόπος αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.
Βέβαια, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός κίνδυνος, όπως λέτε, για την αλλοίωση της ιστορικής, πολιτιστικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και την επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Θέλω, ειλικρινά, να μου πείτε: Πώς ακριβώς διαφυλάσσεται η αρχιτεκτονική κληρονομιά της χώρας από την έκταση του Ελληνικού όπως είναι σήμερα; Πόσο καλά διαφυλάσσεται η πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, όταν δεν δίνεις τη δυνατότητα να υπάρχει μια ανάπτυξη σε αυτήν και σε ανάλογες περιοχές, επαναλαμβάνω, με κανόνες και με όρους;
Άρα, λοιπόν, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, το ζητούμενο σήμερα σε μία εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία είναι να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε αποφάσεις, οι οποίες απελευθερώνουν το δυναμικό της χώρας, αποφάσεις οι οποίες ξαναφέρνουν την ανάπτυξη, γιατί είναι προφανές ότι δεν αρκεί και δεν μπορεί μία πολιτική απλώς δημοσιονομικής εξυγίανσης να αρκέσει στο να ξαναβάλει τη χώρα στην πορεία που πρέπει να είναι.
Αυτή η πολιτική μπορεί να πετύχει, μόνο, όταν ταυτόχρονα ακολουθείται από μία σειρά από διαφορετικές μεγάλες παρεμβάσεις, οι οποίες φέρνουν πιο γρήγορα την ανάκαμψη και έχουμε τα πρώτα ενθαρρυντικά στοιχεία. Γιατί έχουμε το πρώτο τρίμηνο του 2011 με θετικό πρόσημο, τρίμηνο με τρίμηνο, στο ΑΕΠ. Είχαμε μία πάρα πολύ βαθιά ύφεση στο τέλος του 2010, βαθύτερη απ’ ό,τι πιστεύαμε. Πήγε στο μείον 7,5%. Και τώρα μειώθηκε, ρηχαίνει. Θα μου πείτε, αρκεί αυτό; Προφανώς όχι. Είναι αυτό παρηγοριά για τον άνεργο; Όχι. Είναι παρηγοριά για τον επιχειρηματία, του οποίου η επιχείρηση κινδυνεύει, επειδή έχει πέσει ο τζίρος; Όχι. Είναι παρηγοριά για τον εργαζόμενο που κινδυνεύει η θέση του ή για τη μέση οικογένεια που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα; Όχι. Δείχνει, όμως, ότι η δουλειά που γίνεται, αρχίζει και αποδίδει. Όποιος πίστευε ποτέ ή όποιος θέλει να λέει στους Έλληνες πολίτες, ότι μία χώρα είναι δυνατόν να γυρίσει από το χείλος του γκρεμού, χωρίς κόπο, χωρίς θυσίες, χωρίς δύσκολες αποφάσεις, νομίζω ότι δεν το πιστεύει ούτε καν ο εαυτός του. Λέει πράγματα που όταν τα λέει δεν τα πιστεύει ο ίδιος. Σίγουρα δεν τα πιστεύουν οι Έλληνες πολίτες. Όμως, για να μπορέσουμε να ξαναβάλουμε μπροστά τη μεγάλη ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, για να παράξει αυτό που όλοι θέλουμε, που είναι δουλειές, επενδύσεις και πλούτο για τους Έλληνες πολίτες, πρέπει, να προχωρήσουμε πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και του δημοσίου, της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που εντάσσεται και η πολιτική των αποκρατικοποιήσεων.
Ξέρετε ότι εδώ και μήνες η Κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ένα πλήρες πρόγραμμα, έχει μιλήσει με μεγάλη σαφήνεια για το πώς θα μειώσει ή θα πουλήσει τελείως τις μετοχές της σε δημόσιες εταιρείες, για το πώς θέλει να διατηρήσει τις μετοχές σε άλλες, για το πώς συγκροτεί και ήδη υλοποιεί μία πολιτική αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας, χωρίς να μπαίνει στη λογική της εκποίησης της δημόσιας γης, προφανώς. Γιατί άλλο η ιδιωτική περιουσία του δημοσίου και άλλο η δημόσια γη. Είναι μία διάκριση, την οποία πρέπει να έχουμε όλοι στο μυαλό μας και έχουμε δώσει δείγμα γραφής συγκεκριμένο. Και έχει έρθει η ώρα πλέον να επιταχύνουμε ακόμη περισσότερο. Να επιταχύνουμε, βάζοντας μπροστά πωλήσεις μετοχών σε εισηγμένες εταιρείες και να επιταχύνουμε με τα κατάλληλα χρηματοοικονομικά σχήματα, τα οποία θα μπορέσουν να δώσουν τη δυνατότητα σε μία πιο γρήγορη υλοποίηση χρηματοοικονομικών ροών που αφορούν την ακίνητη περιουσία. Γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η ακίνητη περιουσία του δημοσίου είναι ένα πολύπλοκο πράγμα. Έχει μία σειρά από διοικητικές διαδικασίες δύσκολες. Πρέπει να ξεκαθαριστούν ζητήματα από όρους δόμησης, μέχρι πιθανές καταπατήσεις και άλλα ζητήματα, αλλά δεν υπάρχει πια χρόνος. Πρέπει να γίνουν όλα και πρέπει να γίνουν όλα τώρα. Να προχωρήσουμε γρήγορα. Αυτό επιχειρούμε να κάνουμε με απόλυτη διαφάνεια. Είδατε ότι πριν από μερικές ημέρες, ανακοινώσαμε την πρόσληψη συμβούλων για μία σειρά από αποκρατικοποιήσεις, την πρόσληψη συμβούλων για την καταγραφή, την αποτίμηση και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, επαναλαμβάνω, με απόλυτη διαφάνεια και με μόνο γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, θέλω να κλείσω, λέγοντας, ότι στο σημερινό κρίσιμο σταυροδρόμι στο οποίο βρισκόμαστε, σε μία στιγμή που εντείνονται οι πιέσεις απέναντι στη χώρα μας, για να προχωρήσει πιο γρήγορα, σε μία στιγμή που οι ξένοι δανειστές μας θέλουν να βεβαιωθούν ότι η χώρα θα μπορεί να συνεχίσει να αποπληρώνει τα δάνεια, τα οποία έχει αναλάβει, σε μία εποχή που πολλές φορές η κριτική είναι υπερβολική και άδικη, η Κυβέρνηση παραμένει αταλάντευτη στην κατεύθυνση, την οποία έχει επιλέξει. Πρέπει να συγυρίσουμε τα δημόσια οικονομικά, να σταματήσουμε το γρηγορότερο δυνατό να παράγουμε ελλείμματα που τροφοδοτούν το χρέος και να κάνουμε όλες τις μεγάλες αλλαγές, με τις οποίες η οικονομία μας θα γίνει πιο ανταγωνιστική, θα παράξει δουλειές, επενδύσεις και πλούτο για τους Έλληνες πολίτες.
Είναι μία πορεία στην οποία ο ελληνικός λαός συμπαρατάσσεται μαζί μας, γιατί παρά τις θυσίες, τις οποίες έχει υποστεί, ξέρει ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος και ξέρει ότι όλα τα υπόλοιπα τα οποία ακούει, είναι σειρήνες που οδηγούν στην αφετηρία, από την οποία δυσκολευτήκαμε, αλλά καταφέραμε να φύγουμε, δηλαδή την αφετηρία της προοπτικής της χρεοκοπίας για τη χώρα και της καταστροφής του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Αυτό δεν το ζήσαμε και με αυτή την Κυβέρνηση δεν πρόκειται να το ζήσουμε».
ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ
«Άκουσα πριν τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, να λέει ότι το κόμμα του δεν είναι αριστερά, δεν είναι δεξιά, είναι μπροστά. Καλό είναι, λοιπόν, να θυμηθούμε όλοι μας τι άφησε πίσω του το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, όταν αποχώρησε από την εξουσία μετά από την ψήφο του ελληνικού λαού.
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από το βασικό πρόβλημα της χώρας, το χρέος, το οποίο τροφοδοτείται από τα μεγάλα ελλείμματα. Πόσο μεγάλα είναι τα ελλείμματα; Ας πάρουμε μόνο το 2009. Το 2009, είχαμε έναν προϋπολογισμό που κατατέθηκε και ψηφίστηκε, λέγοντας ότι το έλλειμμα θα είναι 2% του ΑΕΠ. Το τελικό έλλειμμα του 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, ήταν 15,4%. Η πρόβλεψη ήταν 2% και η εκτέλεση ήταν 15,4%. Η διαφορά 30 και δισεκατομμύρια ευρώ. Τόσο έπεσε έξω η Νέα Δημοκρατία σ’ ένα χρόνο.
Εγώ να συμφωνήσω ότι είναι μπροστά, αλλά, δυστυχώς, αυτά μας άφησαν πίσω τους και αυτά είναι ακριβώς η αφετηρία της τεράστιας προσπάθειας που κάνει η χώρα εδώ και ένα χρόνο.
Ακούω από διάφορες πτέρυγες ότι η προσπάθεια αυτή δεν αποδίδει, ότι δεν έχει αποτελέσματα, ότι η πολιτική αυτή έχει αποτύχει. Τι ακριβώς έχει αποτύχει; Έχει αποτύχει το γεγονός ότι παραλάβαμε ένα έλλειμμα 36 δισεκατομμύρια ευρώ και το μειώσαμε σ’ ένα χρόνο κατά 12 δισεκατομμύρια, το μειώσαμε 5 μονάδες του ΑΕΠ, σε όρους διαρθρωτικού πρωτογενούς ελλείμματος 7,2 μονάδες του ΑΕΠ, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει σε καμία άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Αυτό συνιστά αποτυχία της πολιτικής; Συνιστά, δηλαδή, αποτυχία της πολιτικής το γεγονός ότι πήρε κάποιος τις πραγματικές δαπάνες, που είχαν πρωτοφανώς αυξηθεί -πρωτογενείς δαπάνες, προσέξτε, αφήστε τους τόκους στην άκρη- που είχαν αυξηθεί γύρω στα 70% τα χρόνια της Νέας Δημοκρατίας και το δε, τελευταίο χρόνο που ήταν στην εξουσία αυξήθηκαν 3 μονάδες του ΑΕΠ και καταφέραμε και τις ξαναμειώσαμε, 3 μονάδες του ΑΕΠ; Συνιστά αποτυχία ότι καταφέραμε να ανατρέψουμε τη συνεχή πτωτική πορεία των δημοσίων εσόδων; Γιατί δεν γίνεται να ανεβαίνουν οι δαπάνες, να μειώνονται τα έσοδα και να συνεχίζεις να έχεις κράτος.
Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής αυτών των χρόνων. Ήταν να σταματήσουμε μια πορεία, η οποία μαθηματικά μας οδηγούσε στον γκρεμό και στην χρεοκοπία.
Άκουσα με πάρα πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις που εκφράστηκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και από τον Εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Μου κάνει τεράστια εντύπωση η ελαφρότητα με την οποία χειρίστηκε ο Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ το θέμα της χρεοκοπίας. “Και τι έγινε άμα δεν ξεπληρώσουμε;”.
Άκουσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να λέει: “Και τώρα ένα είδος χρεοκοπίας έχουμε. Δεν βλέπετε πόσο έχουν μειωθεί οι μισθοί και οι συντάξεις;”.
Πραγματικά, αυτού του είδους η ελαφρότητα νομίζω ότι προσβάλλει όλους αυτούς που έχουν δει μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις τους. Προσβάλλει όλους αυτούς που είναι σήμερα στην ανεργία. Προσβάλλει κάθε μικρομεσαίο επιχειρηματία που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα. Προσβάλλει όλους τους Έλληνες πολίτες που έχουν περάσει ένα δύσκολο χρόνο και ξέρουν ότι για να ορθοποδήσει η χώρα έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας και δύσκολες επιλογές. Προσβάλλουν το να μην λένε την αλήθεια στον ελληνικό λαό, το να μην του λένε τι θα σήμαινε εάν δεν κάναμε αυτήν τη δανειακή σύμβαση των 110 δισεκατομμυρίων πριν από ένα χρόνο.
Δανειακή σύμβαση για την οποία δεκαπέντε κυβερνήσεις πήγαν στα Κοινοβούλιά τους και τους έπεισαν να δανείσουν την Ελλάδα. Βεβαίως, με τόκο, αλλά τους έπεισαν να δανείσουν την Ελλάδα. Και βλέπουν ότι υπάρχουν δυνάμεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο, που απορρίπτουν αυτήν τη δανειακή σύμβαση.
Μάλιστα, υπάρχουν δυνάμεις, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση, όπως η Νέα Δημοκρατία, που την καταγγέλλουν και ως αντισυνταγματική. Λες και είναι συνταγματικό το να αφήσεις τη χώρα σου να πτωχεύσει, όταν εσύ φταις κιόλας γι’ αυτό.
Μετά από ένα χρόνο, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτή η χώρα έχει κάνει σημαντικά βήματα. Μετά από ένα χρόνο έχουν μειωθεί και οι μισθοί και οι συντάξεις, όμως έχουν μειωθεί και οι σπατάλες του δημοσίου. Έχουν αυξηθεί νέοι φόροι, αλλά έχει ξεκινήσει και μια πολύ μεγάλη μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Έχει αρχίσει να μπαίνει στη σειρά αυτό το ελληνικό δημόσιο, που όλοι ξέρουμε πόσο πολύ ταλαιπωρεί και δεν καταφέρνει να δώσει υπηρεσίες στους πολίτες. Μετά από ένα χρόνο έχουμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε μεγάλα ζητήματα που χρόνιζαν, όπως να κάνουμε μια ασφαλιστική μεταρρύθμιση για ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Αρχίζουμε να αλλάζουμε εκ βάθρων το σύστημα φορολόγησης, να κάνουμε ένα σύστημα παρακολούθησης Προϋπολογισμού για να ξέρουμε πού δαπανώνται τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου. Μετά από ένα χρόνο ξεκινήσαμε να ανοίγουμε τα κλειστά επαγγέλματα, κάναμε διαδικασίες για να ανοίγουν πιο εύκολα οι επιχειρήσεις και θεσπίσαμε διαδικασίες για πιο γρήγορες επενδύσεις.
Σε ένα χρόνο, λοιπόν, που έχει αρχίσει να υπάρχει μια κίνηση και πάλι, η χώρα βρίσκεται σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι. Γιατί; Γιατί δεν έκανε καλά τη δουλειά της; Την έκανε τη δουλειά της, με όποιες, βεβαίως, υστερήσεις και καθυστερήσεις αναπόφευκτα υπάρχουν σε ένα τόσο πολύπλοκο και δύσκολο εγχείρημα, πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια κρίσιμη στιγμή, γιατί το διεθνές περιβάλλον έχει επιδεινωθεί, γιατί οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ για την Ελλάδα ήταν εξαιρετικά θετικές και ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς που έκανε η ελληνική Κυβέρνηση και ειδικότερα ο Πρωθυπουργός, έχουν δημιουργήσει και στρεβλά κίνητρα για τους ξένους επενδυτές και έτσι έχουν δυσκολέψει την επαναφορά της χώρας μας στις διεθνείς αγορές. Διότι είναι προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να δανείζεται επ’ άπειρον από τους θεσμικούς πιστωτές της. Δεν μπορεί να πηγαίνει επ’ άπειρον και να ζητά να την δανείζει απευθείας το α΄, το β΄ και το γ΄ ευρωπαϊκό κράτος. Πρέπει να μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Πρέπει κατ’ αρχάς κάποια στιγμή να μπορεί να σταματήσει να δανείζεται όσο πολύ δανείζεται σήμερα, δηλαδή να σταματήσει να έχει τα μεγάλα ελλείμματα που έχει.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σήμερα σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία στην οποία η Κυβέρνηση σήμερα διαπραγματεύεται με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την αξιολόγηση και τη συνέπεια του προγράμματος, έχοντας στο μυαλό τους ότι από αυτήν την αξιολόγηση δεν εξαρτάται μόνο η εκταμίευση της επόμενης δόσης. Αυτή η αξιολόγηση πρέπει να συμπεριλάβει και υποθέσεις και σχεδιασμό, έτσι ώστε να μπορέσουμε να μην έχουμε κανένα πρόβλημα χρηματοδότησης και τα επόμενα χρόνια. Γιατί είναι προφανές ότι εμείς επιθυμούμε να γυρίσουμε στις αγορές το συντομότερο δυνατό. Αν όμως η Ελλάδα δεν μπορέσει να γυρίσει στις αγορές το 2012, πρέπει εκ των προτέρων να έχει προβλεφθεί μια λύση γι’ αυτήν την περίπτωση.
Αυτή, λοιπόν, είναι η διαπραγμάτευση η οποία συνεχίζεται. Είναι μία διαπραγμάτευση από την οποία προκύπτει ότι είναι αδήριτη ανάγκη η Ελλάδα να κάνει ό,τι επιπλέον παρεμβάσεις χρειάζεται για να μείνει στο δημοσιονομικό δρόμο που έχει χαράξει, δηλαδή να μπορέσει να πετύχει το στόχο που έχει θέσει για το 2011 σε μια ύφεση που είναι βαθύτερη από όση πιστεύαμε, η οποία όμως ήδη αρχίζει και ρηχαίνει. Είναι αδήριτη ανάγκη η Ελλάδα να καταθέσει και να εκπονήσει ένα πολύ σωστό δημοσιονομικό σχεδιασμό για τα επόμενα χρόνια με παρεμβάσεις πολύ συγκεκριμένες, απόλυτα κοστολογημένες, για να μπορέσει να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τα έσοδα. Είναι, επίσης, αδήριτη ανάγκη να προχωρήσει ένα ευρύ πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου με διαφάνεια, με απόλυτο σεβασμό στο δημόσιο συμφέρον, αλλά και με την αναγνώριση ότι η γενναιότητά του πρέπει ταυτόχρονα να μειώνει το δημόσιο χρέος, αλλά και να δίνει αναπτυξιακή προοπτική στη χώρα. Αυτό θα κάνουμε. Αυτή είναι η διαπραγμάτευση και η πορεία στην οποία έχουμε ταχθεί».
ΤΡΙΤΟΛΟΓΙΑ
«Κύριε Πρόεδρε, θα μείνω σε τρία σημεία της δευτερολογίας του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Το πρώτο είναι ότι με επιβεβαίωσε σε αυτό που είπα, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εντέλει νοσταλγεί τη Σοβιετική Ένωση. Μας είπε με πολύ απλά λόγια ότι όλα τα υπόλοιπα ήταν πισωγύρισμα μετά από αυτό, προσωρινό όπως μας είπε. Ας κρίνουν οι πολίτες κατά πόσο η κατάρρευση του καθεστώτος του υπαρκτού σοσιαλισμού οδήγησε σε χειρότερη ή καλύτερη κατάσταση στην Ευρώπη συνολικά, αλλά και τη μοίρα των ανθρώπων σε αυτές τις χώρες. Νομίζω ότι η ιστορία έχει μιλήσει γι’ αυτό.
Το δεύτερο είναι η αναφορά του ότι το πρόβλημα δεν είναι το χρέος και το έλλειμμα. Είναι μία πολύ επικίνδυνη αναφορά, γιατί είναι μία αναφορά η οποία δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το πού ήταν και πού εξακολουθεί να είναι η χώρα.
Κύριοι Βουλευτές, έχουμε το μεγαλύτερο μακράν δημόσιο χρέος από οποιαδήποτε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα δημόσιο χρέος που εάν δεν το χειριστούμε σωστά, μπορεί να καταστεί μη βιώσιμο, ενώ αυτήν τη στιγμή με τους σωστούς χειρισμούς εξακολουθεί να είναι βιώσιμο. Και οι σωστοί χειρισμοί είναι να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε γρήγορα πρωτογενή πλεονάσματα και να μπορέσουμε να ξαναβάλουμε τη χώρα σε αναπτυξιακή τροχιά.
Το τρίτο σημείο, στο οποίο θα συμφωνήσω -παρ’ ότι δεν συμφωνώ με τα συμπεράσματα που βγαίνουν- είναι η φράση ότι «η χώρα μας δεν είναι φτωχή». Πράγματι, η Ελλάδα δεν είναι μία φτωχή χώρα. Και δεν εννοώ απλώς το γεγονός ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει κάνει αναπτυξιακά άλματα, αλλά ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα με ένα τεράστιο παραγωγικό δυναμικό. Το δημόσιο έχει μία μεγάλη ακίνητη περιουσία. Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να αναδείξουμε αυτόν τον πλούτο, για να αξιοποιηθεί σωστά, σε όφελος των Ελλήνων πολιτών».