ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ
Με τον Δημήτρη Μαρούλη
«Αυτό το νομοσχέδιο, το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι ότι δεν λέει καμία αλήθεια, γιατί συντηρεί το μύθο, ότι υπάρχει ίσως η πιθανότητα, στη νέα εποχή που έρχεται να υπάρχουν εξασφαλισμένες μορφές εργασίας. Ε, δεν θα υπάρχουν», τόνισε ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Σπυρίδων – Άδωνις Γεωργιάδης, κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης «Εγγυήσεις για την εργασιακή ασφάλεια και άλλες διατάξεις».
Απευθυνόμενος στον παριστάμενο υπουργό Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος εισήγαγε -προς συζήτηση– στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου το σχέδιο νόμου, ο κ. Γεωργιάδης, ανέφερε τα εξής:
«Θα ξεκινήσω την ομιλία μου με αυτήν την εικόνα που είδαμε προηγουμένως: Ανέβηκε στο βήμα η κ. Παπαρήγα, όπου ακόμα και αυτές τις πολύ οριακές στιγμές που ζει η πατρίδα μας, αφού είπε όσα καταγγελτικά είχε να πει και αφού αισθάνθηκε εξαιρετικά υπερήφανη, για το γεγονός ότι τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προβάλλουν τα κλειστά καταστήματα από το ΠΑΜΕ και τα δεμένα πλοία στα λιμάνια και μάλιστα μας είπε πόσο υπερήφανη αισθάνεται που τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παίζουν αυτές τις εικόνες, αντί να ακούσει τον κύριο Υπουργό, ο οποίος πήρε το λόγο για να απαντήσει, σηκώθηκε και έφυγε και αγενώς και αντιδημοκρατικώς.
Στην ουσία τελικά –για να αρχίσουμε να λέμε ορισμένες αλήθειες, διότι αν δεν πούμε τις αλήθειες, κύριε Υπουργέ, και τώρα που έχουμε φθάσει στο σημείο μηδέν, δεν θα μπορέσουμε να συνέλθουμε ποτέ- υπάρχουν ορισμένες δυνάμεις μέσα σε αυτήν την Αίθουσα, που θέλουν να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, που θέλουν να καταστραφεί η Ελλάδα, διότι αυτό που τελικά ονειρεύονται είναι η πτώση της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό έχουν στο μυαλό τους. Θέλουν να κάνουν ό,τι μπορούν περισσότερο για να χρεοκοπήσει η Ελλάδα μια ώρα αρχύτερα, για να πεινάσει ο κόσμος όσο γίνεται περισσότερο, μήπως μπορέσουν και πάρουν τη ρεβάνς από το ’49. Αυτό είναι όλο.
Προφανώς δεν μπορούμε να κάνουμε σοβαρή κουβέντα με αυτούς τους ανθρώπους, γιατί εδώ υπάρχει ένα ιδεολογικό χάος. Ή είσαι από την πλευρά της αστικής δημοκρατίας ή δεν είσαι. Είναι απλά τα πράγματα. Ας αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους και κυρίως πρέπει να τους καταγγέλλουμε δημόσια και να μην τους χαϊδεύουμε, γιατί πράξεις όπως αυτές που έκανε το ΠΑΜΕ την περασμένη εβδομάδα, για τις οποίες είχε το θράσος η κ. Παπαρήγα να έλθει στο ιερό βήμα της Βουλής των Ελλήνων και να εκφράσει και τη χαρά της, για το ότι δυσφημείται η Ελλάδα και άρα δυσχεραίνεται η όποια προσπάθεια των Ελλήνων να διασώσουν αυτήν την πατρίδα, είναι ίσως η πεμπτουσία της προδοσίας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη, αυτός είναι ο ορισμός. Όλο το έθνος να προσπαθεί να σωθεί και κάποιοι να χαίρονται που βάζουν τρικλοποδιές για να πεινάσουμε όλοι.
Έρχομαι όμως, κύριε Υπουργέ, και σε εσάς: Σηκωθήκατε και διαβάσατε μία αποστροφή από την ομιλία σας στον προϋπολογισμό του 2008, που είναι πράγματι εξαιρετικά επίκαιρη και θα έλεγα πολύ προφητική. Ξέρετε, όμως, ότι το γεγονός ότι μπορούσατε να προβλέψετε, το πού πηγαίνει το πράγμα δεν μειώνει τις ευθύνες σας ούτε σας περιποιεί τιμή. Αντίθετα, τις μεγιστοποιεί. Γιατί το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι: Αφού τα βλέπατε και εσείς ως Ανδρέας Λοβέρδος –και εγώ θα πω και ως ΠΑΣΟΚ, γιατί και ο κ. Σημίτης τα ίδια είχε πει στη Βουλή, εγώ το θυμάμαι και ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος είχε πει τα ίδια στη Βουλή, εγώ τον θυμάμαι, για να μην πω και το δικό μου τον Πρόεδρο, τον Γιώργο Καρατζαφέρη, που επίσης τα είχε πει- το ερώτημα είναι: Αφού το ξέρατε, γιατί κάνατε μία ολόκληρη προεκλογική εκστρατεία με κεντρικό ζήτημα ”λεφτά υπάρχουν”. Αφού λέτε εσείς, μόνος σας μας διαβάσατε την ομιλία, ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, -μάλιστα, συγχαρητήρια!- τότε προς τί τα ψέματα; Προς τι το γενικό αίτημα των εκλογών επί οκτώ μήνες; Προς τι ο εκβιασμός με την Προεδρία της Δημοκρατίας; Προς τι το ”όχι” σε κάθε προσπάθεια να πάρουμε μέτρα;
Γιατί για πολλά κατηγορούμε τη Νέα Δημοκρατία και εγώ πρώτος. Αλλά ήμουν εδώ και ξέρετε θέλω να είμαι πάντα δίκαιος. Όποτε πήγε ο Καραμανλής με τη φοβία που είχε, με την πολιτική του δειλία που είχε, με αυτήν την ανοησία του μεσαίου χώρου που δεν τον άφησε να κυβερνήσει, με τον Λούλη από πίσω, όσες φορές πήγε να κάνει κάτι, εσείς ήσασταν οι πρώτοι που φωνάζατε στα κεραμίδια. Αφού το βλέπατε. Αν δεν το βλέπατε, θα είχατε μία δικαιολογία. Θα λέγατε: ”Λέγαμε σε όλα όχι, λέγαμε, παραδείγματος χάριν, όχι στο νόμο Πετραλιά και τον καταγγέλλαμε ως σκληρό, γιατί δεν το ξέραμε”, ενώ τώρα εσείς αναγκάζεστε –και δεν λέω με χαρά- να πάρετε σκληρότερα μέτρα.
Προ ολίγου, όμως, ακούσαμε και θυμηθήκαμε κάτι τελείως διαφορετικό: ότι το ξέρατε. Και αυτό, κύριε Υπουργέ, καθιστά για μένα μπροστά μου μία πραγματικότητα: Όλοι εδώ έχουμε μία ευθύνη. Αυτήν την ύστατη στιγμή, θα μπορέσουμε να πούμε αλήθειες και να συνεννοηθούμε; Θα μπορέσουμε να πούμε αλήθειες και να συνεννοηθούμε, έστω και τώρα, που είμαστε σαν σε μία βάρκα στον ποταμό Νιαγάρα και είμαστε στα εκατό μέτρα από τον καταρράκτη και τραβάμε γρήγορα κουπί μπας και δεν πέσουμε; Θα μπορέσουμε να πούμε έστω τις αλήθειες μεταξύ μας, το ότι, ναι, λαϊκίζατε γιατί θέλατε την εξουσία και λέγατε σε όλα ”όχι” γιατί χαϊδεύατε τους ψηφοφόρους σας, ότι οι άλλοι φοβήθηκαν να τα βάλουν με το σύστημα, είπαν επανίδρυση του κράτους και δεν μπόρεσαν να επανιδρύσουν ούτε τη Ρηγίλλης; Αυτή είναι η αλήθεια. Θα τα πούμε; Πρέπει να τα πούμε για να πάμε παρακάτω. Γιατί εάν δεν τα πούμε και τώρα, με συγχωρείτε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Αυτό που είναι ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το νομοσχέδιο που φέρνετε. Ξέρετε γιατί είναι ανησυχητικό; Είναι ανησυχητικό, γιατί δημιουργείται η αίσθηση ότι εμείς εδώ είναι σαν να είμαστε μέσα σε ένα θερμοκήπιο, σαν μην καταλαβαίνουμε πού βρισκόμαστε.
Είναι δυνατόν σήμερα με το Χρηματιστήριο στο -6, με τα spreads στις 700 μονάδες να πλανάται πια στις διεθνείς αγορές το ερώτημα -όχι αυτό που έλεγα την περασμένη εβδομάδα, αν θα πάμε ή δεν θα πάμε στο μηχανισμό, γιατί από σήμερα υπάρχει άλλο ερώτημα- θα προλάβουμε το μηχανισμό; Μήπως δεν τον προλάβουμε και χρεοκοπήσουμε στις 19 Μάιου. Αυτό λένε σήμερα οι αγορές. Τα spread στις 7000 μονάδες στο -6 το Χρηματιστήριο. Για όποιον ξέρει τι θα πει αυτό, σημαίνει ότι οι αγορές λένε, ότι ούτε στις 19 Μάιου δεν προλαβαίνουμε. Αυτό λέει σήμερα η πραγματικότητα. Και ερχόμαστε εδώ και συζητάμε νομοσχέδιο που λέει τι; Προστασία των συνθηκών εργασίας; Αυτό είναι ανέκδοτα για να γελάμε, εκτός αν δεν καταλαβαίνουμε τι έρχεται και είμαστε μία ομάδα ανθρώπων με Αλτσχάιμερ μέσα σε αυτήν εδώ την Αίθουσα.
Προφανώς έχει έλθει η ώρα να πούμε στον ελληνικό λαό αλήθειες και αν δεν τις πούμε θα είμαστε υπόλογοι έναντι της ιστορίας, κύριε Υπουργέ. Και αυτό το νομοσχέδιο δεν θα το φέρετε σήμερα. Ξέρετε, γιατί δεν μπορείτε να το φέρετε σήμερα; Γιατί δεν μπορείτε να το εφαρμόσετε. Δεν μπορείτε να το εφαρμόσετε! Γιατί αύριο, όταν θα έλθει η ώρα να φθάσουμε σε όντως ευέλικτη μορφή εργασίας –και θα φθάσει η ώρα, μην κοροϊδευόμαστε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν λέω ότι μου είναι ευχάριστο αυτό, καθόλου δεν το ευχαριστιέμαι, όμως, εκεί θα φθάσουμε- τότε τί θα λέμε; Ψηφίσαμε ένα νόμο πριν από δύο μήνες, αλλά δεν καταλάβαμε πάλι τι ερχότανε; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει έρθει η ώρα ο ελληνικός λαός – και είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι από την ιστορία να το κάνουμε- να ακούσει ποια είναι η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή του θα αλλάξει και θα αλλάξει δραστικά, διότι δεν μπορεί να συνεχίσει στην πορεία που είχε ως τώρα. Ίσως δεν είναι η ώρα να αρχίσουμε τον καταλογισμό ευθυνών και το αν φταίνε περισσότερο οι ”πράσινοι” ή αν φταίνε περισσότερο οι ”μπλε”.
Εγώ προσωπικά δεν κυβέρνησα, αλλά θα δεχθώ ότι έχω και εγώ ευθύνη ως πολίτης, γιατί ψήφισα Νέα Δημοκρατία για πολλά χρόνια στη ζωή μου. Να πούμε, όμως, αλήθειες. Αυτό το νομοσχέδιο, το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι ότι δεν λέει καμμία αλήθεια, γιατί συντηρεί το μύθο, ότι υπάρχει ίσως η πιθανότητα, στη νέα εποχή που έρχεται να υπάρχουν εξασφαλισμένες μορφές εργασίας. Ε, δεν θα υπάρχουν.
Θα κλείσω μόνο με μία επισήμανση. Ακούω συνέχεια την ετικέτα ”Ανασφαλής εργαζόμενος δεν είναι παραγωγικός”. Πολύ ωραία ετικέτα. Έχω, όμως, ένα ερώτημα που θα ήθελα πάρα πολύ να μου το απαντήσετε, κύριε Υπουργέ: Πώς γίνεται οι πιο παραγωγικές χώρες να είναι αυτές που έχουν ελαστικές μορφές εργασίας; Θα ήθελα να το καταλάβω. Αφού λέμε ότι ο ανασφαλής εργαζόμενος δεν είναι παραγωγικός, τότε αυτό θα σήμαινε ότι εμείς εδώ που έχουμε τους πιο ασφαλείς εργαζόμενους, με νόμους που θυμίζουν Σοβιετική Ένωση θα έπρεπε να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί και οι χώρες που έχουν ελαστικές μορφές εργασίας θα πρέπει να είναι λιγότερο ανταγωνιστικές. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί που έχουν ελαστικές μορφές εργασίας είναι πιο ανταγωνιστικοί και εμείς που έχουμε σοβιετικούς νόμους είμαστε λιγότερο ανταγωνιστικοί. Συμβαίνει, δηλαδή, η πραγματικότητα να διαψεύδει εντελώς αυτά που λέμε. Και κάποτε θα πρέπει να μας απασχολήσει, πώς γίνεται εμείς να λέμε κάτι και η πραγματικότητα να λέει κάτι άλλο; Εκτός και αν τελικώς έχει έλθει η ώρα να πω ότι πρέπει να αλλάξουμε την πραγματικότητα. Αυτό, όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ακόμα και εσείς με τις καλές σας προθέσεις και τις ομολογουμένως μεγάλες ικανότητες δεν είμαι βέβαιος ότι μπορείτε να αλλάξετε την πραγματικότητα».